Cukrzyca jest chorobą przewlekłą, która dotyczy całego organizmu. Choroba może być spowodowana przez uszkodzenie trzustki, która odpowiada za wydzielenie insuliny bądź przez insulinooporność, czyli brak wrażliwości tkanek na działanie tego hormonu. Cukrzyca charakteryzuje się podwyższonym poziomem glukozy we krwi. Jeżeli stężenie cukru nie zostanie obniżone, dochodzi do uszkodzenia wielu tkanek, jak np. nerek, serca.
Objawy kliniczne zależą nie tylko od rodzaju cukrzycy, ale także stopnia zaawansowania tej choroby. Głównymi dolegliwościami, które rozwijają się w tej chorobie to m.in. wielomocz, zaburzenia widzenia, świąd skóry, osłabienie, problemy z koncentracją.
Najczęściej objawy te występują w cukrzycy typu I. Z kolei cukrzyca typu II zazwyczaj przebiega bezobjawowo, przez co u wielu chorych jest ona niezdiagnozowana. Nieleczona choroba powoduje wiele powikłań, wśród których najpoważniejsze to nefropatia lub neuropatia cukrzycowa, stopa cukrzycowa czy miażdżyca.
Cukrzyca może być łatwo rozpoznana w badaniach laboratoryjnych. Podstawowe badanie dotyczy zmierzenia stężenia cukru w próbce krwi. Wykonywany jest także test obciążenia glukozą na czczo. Leczenie cukrzycy polega głównie na zapewnieniu odpowiedniego poziomu glukozy.
W przypadku cukrzycy typu I można to osiągnąć stosując insulinoterapię. Polega ona na regularnym wstrzykiwaniu hormonu podskórnie, często kilka razy dziennie. U osób chorych na cukrzycę typu II, zaleca się normalizację masy ciała, stosowanie odpowiedniej diety oraz regularną aktywność fizyczną. Pacjenci zazwyczaj stosują specjalne leki doustne. Całkowite wyleczenie jest niemożliwe. Chorzy przez całe życie muszą dbać o właściwe stężenie cukru we krwi.
